De regeringen hebben de laatste jaren de ene aanval na de andere gelanceerd tegen de meerderheid van de bevolking. Voor tijdskrediet, vertrek op prepensioen en op pensioen werden de voorwaarden en mogelijkheden strenger en uitgesteld in de tijd. Tegelijkertijd blokkeerde een nieuwe wet op het concurrentievermogen de loononderhandelingen, werden zieken en werklozen, mensen zonder papieren, vrouwen en kansarmen gepest.

Resultaat: de dividenden van de aandeelhouders stegen pijlsnel, de werknemers houden het niet meer vol, vrouwen worden dubbel getroffen, er komen steeds meer precaire en slecht betaalde banen… De patroons durven een belachelijk lage maximale loonsverhoging van 0,8%! Voorstellen! Je zou voor minder kwaad worden, zeker in deze sociale en politieke context. Op 13 februari zijn we met veel stakers in de privé en in de openbare diensten, in Vlaanderen, in Wallonië en in Brussel, van het ABVV, het ACV en het ACLVB, verenigd rond de slogan: “De maat is vol, de werknemers verdienen respect”.

De lessen trekken uit de voorbije jaren

De leidingen van de vakbonden hebben gelijk om deze kruimels van het patronaat te weigeren, maar hoe is het zo ver gekomen? De wet die de lonen bevriest en het einde van de loopbaan moeilijker heeft gemaakt werd al enkele jaren geleden gestemd. We herinnert zich aan enig stevig en langdurig verzet om dit terug te trekken uit het regeringsprogramma? In feite is er na het actieplan van de herfst 2014, dat met zijn stakingsgolven en betogingen de regeringscoalitie Michel-De Wever in moeilijkheden bracht, geen enkel serieus plan meer uitgewerkt door de vakbondsleidingen.

Tegen alle feiten en logica in, bleven ze hopen op een zogenaamd “sociaal overleg” model dat dood en begraven is, zowel van de kant van de patroons als van de politieke partijen in hun dienst. De vakbondsleidingen zagen de tak waarop ze zitten door wanneer ze “verantwoordelijke beheerders” spelen, partners van staat en patronaat in dienst van een pacificatie van de klassenstrijd. Kris Peeters (CD&V) zegt het op zijn manier: de regeringspartijen verwachten dat de vakbonden de kruimels of zelfs sociale achteruitgang aanvaarden en dit doen slikken door de wereld van de arbeid.

De patroons willen altijd maar meer

Met de N-VA op kop, spelen rechts en het patronaat altijd weer hetzelfde liedje dat ons wantrouwig moet maken: de (beperkte) indexering van de lonen afschaffen, loononderhandelingen verdelen over de drie Gewesten om de klassensolidariteit in het land te breken, de vrijheid van onderhandeling opheffen door een verscherping van de wet op het concurrentievermogen, barema’s opheffen, de flexibiliteit vergroten, het stakingsrecht en de syndicale rechten inperken, collectieve ontslagen gemakkelijker maken, besparen op de werkloosheid en in de openbare diensten, nieuwe fiscale voordelen voor de patroons enz.

Bij elke nieuwe verkiezingscampagne wordt het programma van het VBO brutaler. De N-VA legt er dan nog een laagje communautaire eisen bovenop om de kracht van de Belgische arbeidersklasse en haar vakbonden te breken. Op nationaal en op Europees vlak zijn de krachtsverhoudingen zo verslechterd en is de winsthonger zo groot geworden dat het patronaat steeds agressiever wordt. Er zal meer nodig zijn dan één dag interprofessionele staking om dit te keren. Om te winnen moeten we tegelijkertijd hard en langer toeslaan.

De jongeren en de vrouwen tonen de weg

Het is zeker geen toeval dat de woede van de syndicale leiding zo groot is en dat verschillende bewegingen die totaal los staan van de vakbondsstructuren de sfeer in ons land grondig hebben veranderd. Eerst hebben de gele hesjes, vooral bij onze Franse buren maar ook bij ons, getoond dat de woede aan de basis uitbarst en ze een praktische uitweg zoekt. Met hun actiemethodes, wegversperringen en talrijke betogingen die niet vooraf werden aangevraagd, hebben ze de politieke klasse in Frankrijk gedestabiliseerd en spreken ze ons ook in België aan.

Bij ons interpelleren twee bewegingen op dit moment de vakbonden: de jongeren en de vrouwen.

In heel het land staken scholieren, met duizenden spijbelen ze elke week, dit is een spontane mobilisatie met radicale gevolgen. Ze stellen de vraag: waarom moeten we nog lessen volgen als de toekomst van de Aarde in gevaar is door de klimaatsverandering. Wij moeten ons diezelfde vraag stellen: waartoe dient het nog dat we gaan werken en produceren voor steeds meer winst van de patroon?

Het gaat hier niet om ons een schuldgevoel aan te praten over individuele consumptie, zoals bepaalde politici of editorialisten doen, en zeker niet over het noodzakelijke loon om te overleven, we moeten de logica van de jongeren volgen. Het gaat over een beslissende strijd voor het overleven van de mensheid. We moeten ons dus organiseren en actie gaan voeren tegen een dodelijk productivistisch kapitalistisch systeem.

In enkele weken is de jeugd erin geslaagd belangrijke overwinningen te boeken. Ze wijzigde totaal het thema van het begin van de verkiezingscampagne die in het begin werd ondermijnd door het racisme van de N-VA. Ze heeft een (nog onvoldoend verregaande) klimaatwet doorgedrukt in het parlement en Jole Schauvliege doen ontslag nemen. Ze heeft terug stakingen door scholieren met een politieke impact actueel gemaakt.

De heersende klasse heeft veel liever een brave en geculpabiliseerde jeugd die op geen enkele manier de kapitalistische staatsmachine verstoort, een systeem dat het klimaat en de biodiversiteit naar de knoppen helpt. Ze wil niets te maken hebben met jongeren die burgerlijke ongehoorzaamheid leren en het belang van een politieke staking. Duizenden jongeren mobiliseren in veel landen (België, Zwitserland, Nederland, Duitsland, Oostenrijk enz.) en doen een oproep voor een internationale staking op 15 maart. Aan ieder van ons om hiervoor maximaal op te roepen!

“Wanneer wij stoppen, stopt heel de wereld”, hiermee doen vrouwen van het Collectief voor 8 maart een oproep voor een feministische staking op 8 maart. Ze worden hierbij gesteund door de CNE ( Franstalige LBC), de Algemene Centrale van het ABVV en ACOD Brussel, in een internationaal samenwerkingsverband van Argentinië tot Italië, van Spanje tot de USA. Dit is een radicale beweging. Ze wil een diepe maatschappelijke verandering en geeft een duidelijke politieke dimensie aan de staking. De zelforganisatie van de beweging is ook een tegengif tegen de ziekte van de bureaucratie. Deze staking van vrouwen heeft twee aspecten: ze stopt de productieve arbeid maar ook het reproductiewerk, werk dat nodig (en gratis!) is om arbeid.st.ers te produceren die in de tredmolen van systeem de winst garanderen. Het wordt een unieke historische staking in België zowel wat omvang en als wat haar politieke betekenis betreft.

Winnen door directe actie, gezamenlijke strijd en solidariteit

Velen van ons vragen zich af, wat doen we na 13 februari? Het antwoord vinden we in de echte beweging van de jeugd en de vrouwen. We weten dat het kapitalistische systeem ons uitbuit en het leven van de mens en van duizenden soorten op aarde bedreigt. Dit systeem teert op verdeeldheid, hiërarchie en onderdrukking, met name racistisch en seksistisch geweld en discriminatie. Het systeem is totaal niet te verzoenen met een energie- en klimaatomwenteling die zowel democratisch is als een antwoord biedt op basis sociale noden en ook de bevrijding en emancipatie van allen mogelijk maakt. Onze manier van produceren moet totaal veranderen, ook consumptie, distributie, transport en communicatie moeten structureel veranderen. En wie wil de bourgeoisie de rekening hiervoor laten betalen?

We moeten dus alle noodzakelijke en efficiënte middelen gebruiken om het kapitalisme te bestrijden. Hierbij moet het democratisch debat tussen de verschillende groepen in de sociale beweging zijn plaats krijgen. De vakbonden hebben 3 miljoen leden met meer dan 10.000 mensen met een syndicaal mandaat. Wij moeten deze slapende reus wakker maken, steunend op de strijdbaarheid van de jeugd en van de feministische beweging.

Dank zij deze bewegingen komt er een opening die ons vertrouwen geeft en aan de syndicale beweging de kans biedt om van koers te veranderen. De staking van 13 februari moet het begin zijn van een nieuwe golf van confrontatie met de bezittende klasse. Na de racistische gok van het N-VA in december, zijn de politieke machtshebbers kwetsbaar geworden: een ontslagnemende regering in lopende zaken, een lange verkiezingscampagne…

We moeten niet geloven in mooie verkiezingsbeloftes bedekt met een laagje groene verf van een corrupt systeem of in parlementaire debatten. Uiteindelijk zal alleen onze eigen kracht, onze directe en collectieve actie een overwinning mogelijk maken. Het sterkste wapen blijft de volgehouden massastaking vanuit de basis.

Voor een sociaal en ecologisch noodplan

In de huidige sociale en ecologische noodsituatie doet de SAP (Stroming voor een Antikapitalistisch Project) deze oproep:

  • Geen sociale vrede, geen “overleg”, geen “electorale” oplossing: stop de arbeid, kom op straat , ga verder met actie na de verkiezingen.
  • Organiseer zoveel mogelijk de discussie met jongeren, werkende mensen, feministes, klimaatactivisten, in vakbondsbijeenkomsten, in scholen, in de publieke ruimte.
  • Solidariteit is onze kracht: Mensen uit het onderwijs, laat ons ook op donderdag staken en met onze leerlingen mee betogen. Mensen uit de privé en de openbare diensten, laat ons staken op 8 maart en solidariteit tonen met de vrouwen, laat ons op 15 maart het werk onderbreken en met de jeugd mee betogen.
  • Collectieve zelforganisatie en basisdemocratie bieden de beste garantie voor een offensieve en zelfverzekerde beweging. We gaan voor de overwinning.
  • We moeten vertrekken van de sociale en ecologische noden: een minimumloon van 1700 € per maand, werktijdverkorting tot 30 u per week zodat iedereen werk heeft, minder produceren om beter te leven, gratis openbaar vervoer betaald door de patroons, drastische crisisbelasting op de grote fortuinen, creëer een groot aantal nieuwe banen in openbare diensten en sociale voorzieningen zoals ziekenhuizen, onderwijs, kinderkribben. Stop nutteloze en schadelijke productie met reconversie van de werknemers betaald door de patroons, onmiddellijke uitstap uit kernenergie en energietransitie met een stopzetten van alle fossiele energie binnen 10 jaar.