De kapitalistische partijpolitiek in de Verenigde Staten blijft in beroering. Er lopen onderzoeken naar de vermeende samenzwering van Trump met Rusland om de verkiezingen in 2016 te stelen en ook naar zijn corrupte handelspraktijken. Republikeinen en Democraten vliegen elkaar naar de keel. In beide partijen bestaan sterke tegenstellingen.

Het kan dan ook verrassend lijken, dat bijna alle democratische leden van het Congres (met uitzonderingen als Alexandria Ocasio-Cortez die lid is van de DSA (Democratische Socialisten van Amerika), de Afro-Amerikaanse moslim Ilhan Omar en een paar anderen) zich aansluiten bij Donald Trump, Mike Pence, John Bolton en Elliot Abrams en de door Washington georganiseerde poging tot staatsgreep om de regering van Venezuela ten val te brengen, steunen.

De reden voor deze grote alliantie is duidelijk – de hele Amerikaanse heersende klasse heeft geprobeerd de Venezolaanse regering omver te werpen sinds Hugo Chavez in 1998 met overweldigende meerderheid werd gekozen. In 2002 organiseerde de VS een militaire staatsgreep waardoor Chavez twee dagen lang werd verjaagd. De New York Times juichte de staatsgreep toe en beweerde dat het een stap voorwaarts was voor de democratie om een militaire dictatuur te hebben. De militaire junta werd al snel verslagen door een massale volksopstand die de steun had van de meeste soldaten.

Een recent redactioneel artikel in de New York Times, die anti-Trump is, beklaagt zich over het feit dat de als triomftocht bedoelde mars vanuit Colombia naar Venezuela onder leiding van de door Trump gezalfde ‘president’ Juan Guaidó om door Amerika geleverde ‘humanitaire hulp’ te verlenen als startpunt van een opstand, als een nachtkaars uitging.

Alle grote media voorspelden eerder vol vertrouwen dat het Venezolaanse leger door deze farce uiteen zou vallen, maar dat gebeurde niet. De burgermilities, die klaar stonden om het leger te ondersteunen, hoefden dat niet te doen. De media geloofden hun eigen hype dat het regime onder leiding van Nicolás Maduro op zijn laatste benen liep.

De New York Times werd gedwongen om op te merken dat ‘een aanzienlijk deel van [het volk] nog steeds gehecht is aan de ‘Bolivariaans-socialistische’ poespas van [Maduro’s] voorganger en mentor, Hugo Chavez’. Dit aan de kaak stellen van niet alleen Maduro, maar ook Chavez is wijdverbreid in de media, wat duidelijk maakt dat het de Amerikaanse doelstelling is om de hele Bolivariaanse revolutie die door Chavez op gang is gebracht, omver te werpen, niet alleen de verzwakte toestand onder Maduro.

De New York Times schreef dat de VS ‘eendrachtig en constant druk moet blijven uitoefenen op Maduro om te vertrekken en op het leger om hem in de steek te laten.’

De New York Times zegt dat Maduro ‘een dictator is die zijn land al heeft vernietigd…’ Alle media zeggen dat hij een ‘dictator’ is en dat de verkiezingen van 2018 die hem in zijn ambt bevestigden ‘frauduleus’ waren.

Het is de moeite waard om te herhalen wat John Pilger vorige week schreef in Green Left Weekly: ‘Een deel van de oppositie boycotte de verkiezingen, een tactiek die ook tegen Chavez gebruikt werd. De boycot mislukte: er waren 9.389.056 kiezers; zestien partijen namen deel en er waren zes kandidaten voor het presidentschap. Maduro won 6.248.864 stemmen, 67,84 procent.

De oppositie is gefragmenteerd en kon niet met een gezamenlijke kandidaat op de proppen komen, vandaar dat een deel van de oppositie probeerde de verkiezingen in diskrediet te brengen door ze te boycotten.

De New York Times schrijft cynisch: ‘Het moet duidelijk zijn dat Guaidó alleen als interim-leider zou moeten worden geïnstalleerd om nieuwe, eerlijke verkiezingen mogelijk te maken. Iedere suggestie dat de heer Guaidó namens Washington handelt, zou die boodschap ondermijnen.’

Maar de hele wereld weet dat de regering-Trump luidkeels en openlijk de omverwerping van de Venezolaanse regering eist en deze wil vervangen door een regime onder leiding van Guaidó. Guaidó kondigde pas aan dat hij ‘president’ was toen de Amerikaanse vice-president Pence hem had gebeld om te vragen dat te doen.

De New York Times is het ‘respectabele’ gezicht van het Amerikaanse imperialisme en het feit dat zij in een redactioneel oproept tot de omverwerping van Maduro is door dat feit alleen al het glasheldere bewijs dat Guaidó ‘namens Washington’ handelt.

Laten we eens kijken naar de bewering van de New York Times dat Maduro ‘zijn land heeft vernietigd’.

Een marxistische econoom die een blog publiceert met de titel ‘A Critique of Crisis Theory, wijst erop dat ‘Venezuela lijdt aan wat economen een monocultuureconomie noemen’ gebaseerd op olie. Het was het Amerikaanse imperialisme dat door zijn dominantie het land vele decennia overheerste, dat de ontwikkeling ervan verstoorde door de afhankelijkheid van olie op te leggen, ten behoeven van de enorme winsten van de Rockefellers en andere oliemagnaten.

‘In een dergelijke economie bepaalt de wereldmarktprijs van een enkel product grotendeels de toestand van de economie. Als de olieprijs hoog is, stroomt het geld in de vorm van Amerikaanse dollars naar Venezuela. Deze inkomstenstroom leidt tot veel vraag bij lokale bedrijven. De Venezolaanse economie en de werkgelegenheid groeien. Maar als de olieprijs daalt, stroomt er geld weg. Als dat gebeurt, valt de effectieve vraag weg en raakt de economie in een crisis.

‘Als de Venezolaanse regering het gebrek aan geld in de vorm van Amerikaanse dollars probeert goed te maken door meer lokale valuta te drukken, daalt de lokale munt sterk ten opzichte van de dollar…

‘Er begint dan een proces van valutadevaluatie. De prijzen in de lokale valuta stijgen, waardoor de Venezolaanse centrale bank verplicht is om nog meer lokale valuta te drukken om aan de stijgende kosten en rentevoeten te voldoen… wat een nog sterkere stijging van de prijzen veroorzaakt.’

Een dergelijke crisis heeft Venezuela al eerder meegemaakt toen de olieprijs in dollars daalde, bijvoorbeeld in de jaren tachtig. Dat leidde toen tot een ernstige economische crisis en onrust onder de bevolking, wat uiteindelijk resulteerde in de opkomst van Hugo Chavez.

Toen de wereldolieprijzen in het verleden stegen, oogstte de Venezolaanse kapitalistische oligarchie het leeuwendeel. Maar ‘Chavez was  niet zomaar een Venezolaanse president… Zijn regering verdeelde de olie-inkomsten onder de arbeidersklasse en de armen van de steden en het platteland. Er werden massale woningbouwprogramma’s uitgevoerd die meer dan 2,5 miljoen huizen bouwden, het onderwijs werd uitgebreid en er werd een programma uitgevoerd om het analfabetisme aan te pakken, terwijl voor het eerst gezondheidszorg beschikbaar kwam voor de massa armen en de arbeidersklasse.

‘Deze programma’s waren meer dan genoeg om van Chavez de meest populaire president in de Venezolaanse geschiedenis te maken.’ En ze leidde ook tot woede van zowel de Venezolaanse rijken als de Amerikaanse heersende klasse.

‘Maar Washington haat Venezuela om een andere reden. Chavez kwam Cuba te hulp tijdens het uur van Cuba’s grootste nood. Terwijl hoge olieprijzen goed zijn voor Venezuela, zijn ze slecht voor Cuba, dat weinig olievoorraden heeft. Toen de olieprijzen op de wereldmarkt in de jaren 2000 stegen, ontbrak het Cuba aan Amerikaanse dollars die nodig waren om de minimale hoeveelheid olie te kopen die het nodig had om zijn economie in stand te houden. Onder Chavez werd een overeenkomst met de Cubaanse regering uitgewerkt waarbij Venezuela Cuba van olie voorzag in ruil voor Cubaanse artsen.’ Het waren deze artsen die de drijvende kracht waren achter de grote uitbreiding van de medische zorg aan de Venezolaanse bevolking.

‘Zowel het Venezolaanse als het Cubaanse volk profiteerde… Dit toont aan dat de weg uit de monocultuureconomie die Venezuela teistert alleen bereikt kan worden door de integratie van de economieën van Latijns-Amerika…

‘Toen de door olie veroorzaakte recessie van 2015-16 inzette, kondigde de toenmalige president Obama de eerste anti-Venezolaanse sancties aan. De liberale Obama was vastbesloten om de zich ontwikkelende economische crisis in monocultuur Venezuela zo sterk mogelijk te verslechteren…

‘Ondanks de vele hervormingen die onder de Chavista’s ten gunste van de arbeidersklasse en de armen zijn doorgevoerd, blijft de Venezolaanse economie een kapitalistische- en een monocultuureconomie. Ze is daarom onderworpen aan alle wetten die van toepassing zijn op kapitalistische economieën in het algemeen en monocultuureconomieën in het bijzonder.’

Venezuela is in geen enkel opzicht socialistisch, ondanks de domme beweringen in de media. De kapitalisten hebben de economie nog eens extra uitgeput door te saboteren, waardoor tekorten worden verergerd.

‘Nu Obama’s aanvankelijke sancties zich hebben ontwikkeld tot een volledige blokkade, is Washington in actie om het voor Venezuela onmogelijk te maken zijn olie – of iets anders – te verkopen. De regering van de VS fungeert als een gigantische geldpomp die Venezuela leeg zuigt van wat er nog over is van zijn geld en goederen. De regering Trump [en haar democratische aanhangers] verwachten dat naarmate de reële lonen van de mensen die deel uitmaken van het Venezolaanse leger naar nul dalen, de wanhoop hen zal dwingen om de orders van opperbevelhebber Donald Trump te gehoorzamen en Guaidó te accepteren…’

Internationale oppositie tegen de staatsgreep van Washington is nodig om deze terug te dringen en te stoppen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Europe Solidair. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.