Na het referendum van 1 oktober in Catalonië en de overwinning van het Ja voor de onafhankelijkheid van Catalonië, ondanks de grote wettelijke, juridische en politionele  moeilijkheden die door de regering van de Partido Popular waren opgelegd, was er het succes van de algemene staking waartoe opgeroepen werd door de linkse vakbonden en waarbij vooral gestaakt werd in de openbare diensten, het transport en de landelijke gebieden en de nationale staking (met het sluiten van kleine en middelgrote bedrijven uit protest tegen de repressie) door andere lagen van de bevolking op 3 oktober.

Het eerste resultaat is een overwinning van de volksbeweging en een nederlaag voor de regering Rajoy die deze twee grote uitingen van de beweging niet kon voorkomen.

Er is sprake van een opstand met massale sociale steun in de Europese Unie. Dit versterkt de mogelijkheden om te komen tot de Catalaanse Republiek, een doel dat een grote mate van zelforganisatie van het volk vereist en de ontwikkeling van een constitutioneel proces, in staat om de contrarevolutie, die werd aangekondigd in de speech van Koning Felipe VI op de avond van 3 oktober, te stoppen.

Politieke overwinning van het referendum, de staat kiest voor  repressie

De bewonderenswaardige vastberadenheid van een groot deel van de Catalaanse bevolking, die erin slaagde zich geweldloos te verzetten, leidde tot een belangrijke politieke nederlaag van de strategie van het regime van 1978 in Catalonië, voor de ogen van de rest van de wereld. Dat was een klap, niet alleen voor Rajoy’s Partido Popular, maar ook voor de stabiliteit van de Spaanse monarchie en haar voornaamste vertegenwoordigers die voortkomen uit de hervorming van het Franco regime die met ‘overgang’ worden aangeduid

De structuur van de Spaanse Socialistische Arbeiders Partij (PSOE), de rechtse partij Cuidadanos, het militaire-, repressieve- en media- apparaat van de staat, en de gevestigde macht van het grootkapitaal, vormen een machtsblok dat niet hervormd kan worden.

Staatshoofd koning Felipe VI en Rajoy, zijn regering en corrupte partij voeren, met steun van de PSOE en Ciudadanos en de burgerlijke media, een campagne van laster, leugens en smaad tegen de Catalaanse volksbeweging. Er is echter geen reden om dit te negeren, het is een factor in de indoctrinatie van bevolking van de Spaanse staat (en van de Europese Unie) om hen op te zetten tegen het Catalaanse volk en dit te onderwerpen met het voorwendsel van de ‘eenheid van de Spaanse natie’.

Het doel van dit machtsblok is het – in de ogen van de bevolking van de Spaanse staat en op internationaal niveau – rechtvaardigen van nieuwe en grotere repressieve maatregelen die kunnen leiden tot de arrestatie van de Catalaanse sociale en politieke leiders, het sluiten of muilkorven van de weinige media die nog niet gelijkgeschakeld zijn, de schorsing van de Catalaanse instituten en de voortzetting van de aanwezigheid van politie en militairen gecontroleerd door de Spaanse Staat op Catalaans grondgebied.

Catalaanse republiek en het constituerend proces

Er is een aarzelende institutionele breuk begonnen, die door de repressieve aanvallen van de staat zeker zal radicaliseren. Het is moeilijk om het ritme en de vorm te voorspellen die ze uiteindelijk zal aannemen, maar een confrontatie is onvermijdelijk.

Twee sleutelelementen zijn beslissend: het streven om indien mogelijk een niet gewelddadige strategie te handhaven, provocaties te vermijden, om zo de Spaanse staat geen enkele aanleiding te geven tot het in gang zetten van nog scherpere repressie en de beweging te splijten, waarvoor ze elke kans zullen aangrijpen; en om te werken aan het ontwikkelen van verzet tegen de repressie zowel in de arbeidersbeweging in Catalonië zelf als door een brede anti-repressieve, democratische alliantie voor vrijheid in de hele Spaanse staat, almede de breedst mogelijke internationale solidariteit.

Van dubbele legitimiteit naar een kortstondige dubbele macht

Sinds 6 en 7 september is er sprake van twee vormen van legitimiteit en van twee tegengestelde rechtsordes. De kloof daartussen kan slechts onherroepelijk groter worden.

Het gebrek aan helderheid, vastberadenheid en besluitvaardigheid van een groot deel van links kan slechts steun geven aan de contrarevolutie en een draai naar links van de republikeinse beweging in Catalonië belemmeren. Links dat zich identificeert met het socialisme en de arbeidersbeweging heeft de plicht, zowel in Catalonië als in Spanje haar verantwoordelijkheden te nemen.

De uitdaging waarmee ze wordt geconfronteerd is het bevorderen van een proces dat de democratische breuk in de hele staat verdiept, er rekening mee houdend dat de situatie en het ritme in Catalonië verschillend zijn van die in de rest van de Spaanse staat.

In Catalonië zal ze moeten vechten om de politieke leiding van deze beginnende opstand, door sociale, democratische, milieu, en emancipatorische kwesties centraal te stellen in het constituerende debat dat zich in de komende weken zal openen. Dat zal ook moeten gebeuren, we hopen zo snel als mogelijk, in de rest van de Spaanse staat.

Het is ook de plicht van links en van de internationale arbeidersbeweging om brede campagnes te organiseren om de Catalaanse beweging te steunen en de campagne die door det heersende klasse en de media tegen hen wordt gevoerd aan de kaak te stellen.

Algemene staking, zelforganisatie en verder gaan

De actieve deelname van de arbeidersklasse als de hoofdrolspeler speler is essentieel op deze tweesprong om een proces te verzekeren dat gunstig is voor de belangen van het volk.

De mogelijkheid om de strijd van de arbeidersklasse met haar eigen agenda naar voren te schuiven en zo een nieuwe anti- kapitalistische sociale hegemonie te bereiken hangt af van de capaciteit van de arbeidersklasse om politiek op te treden in relatie met de rest van de sociale klassen om een grote nationale kwestie op te lossen, brekend met corporatisme en passief economisme. We moeten hard werken om de kloof tussen wat noodzakelijk en wat mogelijk is te dichten.

De massa mobilisatie die we op 3 oktober zagen – met de algemene staking die Catalonië verlamde – heeft de fundamenten gelegd van een groeiende inbreng van de georganiseerde arbeidersbeweging in het politieke proces en van de veralgemenisering van de dynamiek van zelforganisatie in de buurten (de Comités voor de Verdediging van het Referendum die nu omgezet lijken te worden in Comités voor de Verdediging van de Republiek), in de gemeenschappen en in sommige bedrijven.

De sociale basis van de beweging is massaler geworden; de nationalistische partijen, de Catalaanse Nationale Assemblee en Omnium Cultural, die tot de laatste maand exclusief het ‘onafhankelijkheidsproces’ leidde, zien nu de opkomst van meer dynamische arbeiders- en sociale sectoren.

Democratie en het regime van 1978 zijn onverenigbaar: we moeten een tweede front openen

De huidige crisis is niet alleen een Catalaanse opstand, het is ook een crisis van de staat, waarin consistent links – dat op dit moment een minderheid vormt (met name onze kameraden van Anticapitalistas en significante stromingen van linkse vakbonden, sociale bewegingen, Podemos en partijen voor veranderingen als ook linkse nationalistische stromingen) en extreemrechts een race tegen de klok voeren voor het beheersen van de straat.

Het is waarschijnlijk dat op korte termijn in de rest van de Spaanse staat laatstgenoemden de krachten zullen zijn die het meest profiteren van de crisis. Vandaar de urgentie voor opkomend links om een tweede front te openen om de repressieve druk op Catalonië te verlichten door initiatieven tegen de repressie te nemen en door te breken met het regime van 1978. De aard van het machtsblok dat het controleert maakt het noodzakelijk de confrontatie aan te gaan om doeltreffend de vrijheden te verdedigen en een perspectief van afzetting en constitutie te bieden.

Er is een historische splitsing tussen respect voor de legaliteit en het respect voor en de verdieping van de democratie. Een verzoeningsgezinde houding en abstracte beroepen op dialoog hebben weinig weerklank bij politieke spelers en burgers. Het is belangrijk om een gemeenschappelijke actie van links en de Catalaanse volksbeweging te formuleren om de democratische doelen te bereiken en zich teweer te stellen tegen de repressie.

Eenzijdigheid en solidariteit, onmisbare vereisten voor de overwinning

De zogenaamde ‘eenzijdigheid’ van het Catalaanse referendum is niet onverenigbaar met het zoeken naar solidariteit en overeenkomsten met democratische en volkse krachten in de Spaanse staat en internationaal. In dat opzicht is het in toenemende mate duidelijk dat de zelfbeschikking in Catalonië gesmoord zal worden als er niet sprake is van een constitutionele breuk in de gehele Spaanse staat en dat er geen mogelijke verandering van het regime in de staat zal komen zonder een democratische en broederlijke oplossing voor de Catalaanse aspiraties.

Creëer twee, drie, veel Cataloniëen

Bij de gelegenheid van de 50ste verjaardag van de moord op Che Guevara, een voorbeeld van een revolutionair met een internationalistische visie, is het toepasselijk ons er bewust van te zijn dat het de hoogste tijd is de reactionaire dialectiek die Europa en de wereld beheerst en effect heeft op alle regio’s van de planeet te doorbreken.  institutioneel tuchtiging in Latijns Amerika, racistisch en  islamofoob  populisme in Europa en de Verenigde Staten, fascistoïde jihadisme in het Midden Oosten … bedreigen de hele wereld en doen denken aan de geopolitieke chaos uit eerdere tijden.

Daarom is het fundamenteel om het Catalaanse proces te steunen omdat het het meest indrukwekkende voorbeeld is van massale publieke ongehoorzaamheid van de laatste decennia en een waar laboratorium voor de 21ste -eeuwse revolutie van de burgers die bij kan dragen aan het breken van de spiraal naar barbarisme waarin de decadentie van het wereld kapitalistische systeem ons gevangen houdt.

In deze tijden waarin de arbeidersklasse en het volk in de hele Europese Unie lijdt onder de harde aanvallen door de kapitalisten in de hele Europese Unie, met scherpe aanvallen op democratische rechten, is de rebellie van het Catalaanse volk een teken van hoop voor het herwinnen van vertrouwen in de collectieve actie van de onderdrukten en uitgebuitenen.

Het is meer dan louter een historische anekdote dat de Catalaanse onafhankelijkheidsvlag direct is geïnspireerd door de vlag van de Cubaanse revolutionairen die het Spaanse koloniale leger op het eiland versloegen aan het einde van de 19e eeuw, een nederlaag die beslissend zou bijdragen aan de ondergang van de eerste Bourbon restauratie.

De strijd in Catalonië heeft de tweede Bourbon dynastie zeker pijn gedaan en een republikeinse overwinning zal ons in staat stellen om ons een nieuwe opleving van de volksbeweging voor te stellen met een hernieuwd anti-kapitalistisch en ecosocialistisch perspectief in Catalonië, de Spaanse Staat en in geheel Europa.

Solidariteit en mobilisatie

We roepen alle arbeiders, volks- en democratische organisaties op de strijd in Catalonië te steunen, de repressie door de Spaanse Staat af te keuren; om druk uit te oefenen op de respectievelijke staten om de stap naar onafhankelijkheid die nu plaats vindt te erkennen en een eventuele proclamatie van de Catalaanse republiek of verklaring van onafhankelijkheid te erkennen.

– Voorwaarts naar de Catalaanse Republiek

– Voor de zelforganisatie van het volk en de realisering  van een constituerend democratisch proces.

5 oktober 2017,

Het uitvoerend Bureau van de Vierde Internationale