In maart 2011 braken in Syrië protesten uit tegen dictator Bashar al-Assad. Assad richtte de volledige militaire macht tegen de revolutionaire beweging die daarop ontstond; toch leek het enige tijd mogelijk dat die zijn regering ten val zou brengen. Toen greep Vladimir Poetin in, waardoor Assad aan de macht kon blijven tegen een enorme prijs in mensenlevens en waardoor de Russische macht in de regio een vaste voet aan de grond kreeg.

In de volgende tekst denken een groep Syrische ballingen en hun kameraden na over hoe hun ervaringen in de Syrische revolutie van nut kunnen zijn bij het ondersteunen van het verzet tegen de invasie in Oekraïne en de anti-oorlogsbeweging in Rusland.

Er is de afgelopen maand zoveel aandacht besteed aan Oekraïne en Rusland dat het gemakkelijk is om de mondiale context van deze gebeurtenissen uit het oog te verliezen. De volgende tekst biedt een waardevolle reflectie over imperialisme, internationale solidariteit en het begrijpen van de nuances van complexe en tegenstrijdige strijd.

Tien lessen uit Syrië

We weten dat het moeilijk kan zijn om op een moment als dit je standpunt te bepalen. Tussen de ideologische eensgezindheid van de mainstream media en stemmen die zonder scrupules de propaganda van het Kremlin doorgeven, kan het moeilijk zijn te weten naar wie je moet luisteren. Tussen een NAVO met vuile handen en een schurkenregime in Rusland weten we niet meer wie we moeten bestrijden en wie we moeten steunen.

Als deelnemers aan en vrienden van de Syrische revolutie willen we een derde optie verdedigen, door een standpunt aan te bieden dat gebaseerd is op de lessen van meer dan tien jaar opstand en oorlog in Syrië.

Laten we vanaf het begin duidelijk stellen: we verdedigen nu nog steeds de opstand in Syrië in alle opzichten omdat het een democratische en emancipatorische opstand van de bevolking was, vooral de coördinatiecomités en de lokale raden van de revolutie. Hoewel veel mensen dat vergeten zijn, houden we vol dat noch de wreedheden en de propaganda van Bashar al-Assad, noch die van de jihadisten deze stem het zwijgen kunnen opleggen.

In wat volgt willen we geen vergelijking maken tussen wat er in Syrië en in Oekraïne gebeurt. Hoewel deze twee oorlogen allebei begonnen met een revolutie en een van de agressors dezelfde is, blijven de situaties heel verschillend. Op basis van wat we hebben geleerd van de revolutie in Syrië en van de oorlog die daarop volgde, hopen we een aantal uitgangspunten aan te reiken om degenen die oprecht emancipatorische principes aanhangen te helpen bij het vinden van een manier om stelling te nemen.

​​​​​​​1. Luister naar de stemmen van degenen die direct door de gebeurtenissen zijn getroffen

In plaats van naar deskundigen op het gebied van geopolitiek, moeten we luisteren naar de stemmen van degenen die de revolutie in 2014 hebben meegemaakt en de oorlog hebben doorgemaakt; we moeten luisteren naar degenen die twintig jaar lang hebben geleden onder het bewind van Poetin in Rusland en elders. We nodigen u uit om de voorkeur te geven aan de stemmen van mensen en organisaties die de beginselen van directe democratie, feminisme en egalitarisme vanuit die context verdedigen. Inzicht in hun positie in Oekraïne en in hun eisen aan degenen die daarbuiten staan, zal u helpen om tot een weloverwogen eigen mening te komen.

Een dergelijke benadering van Syrië zou de indrukwekkende en veelbelovende experimenten van zelforganisatie die in het hele land bloeiden, hebben verheven – en misschien ondersteund. Bovendien herinnert het luisteren naar de stemmen die uit Oekraïne komen ons eraan dat al deze spanningen begonnen met de Maidan-opstand. Hoe onvolmaakt of ‘onzuiver’ ook, laten we niet de fout maken de opstand van de Oekraïense bevolking te reduceren tot een belangenconflict tussen grootmachten, zoals sommigen opzettelijk deden om de Syrische revolutie te verdoezelen.

​​​​​​​2. Pas op voor vrijblijvende geopolitiek

Het is zeker wenselijk om de economische, diplomatieke en militaire belangen van de grootmachten te begrijpen; maar als je genoegen neemt met een abstracte geopolitieke framing van de situatie, kan dat leiden tot een abstract, losgekoppeld begrip van de situatie. Deze manier van begrijpen heeft de neiging de gewone hoofdrolspelers van het conflict te verbergen, degenen die op ons lijken, degenen met wie we ons kunnen identificeren. Laten we vooral niet vergeten: wat er zal gebeuren is dat mensen zullen lijden onder de keuzes van heersers die de wereld zien als een schaakbord, als een reservoir van hulpbronnen dat geplunderd kan worden. Dat is de manier waarop onderdrukkers de wereld zien. Volkeren zouden zich nooit zo mogen gedragen; ze zouden zich moeten concentreren op het bouwen van onderlinge bruggen, op het vinden van gemeenschappelijke belangen.

Dat betekent niet dat we de strategie moeten verwaarlozen, maar het betekent dat we op onze eigen voorwaarden onze strategie moeten bepalen, op een schaal waarop we zelf actie kunnen ondernemen – niet om te debatteren over de vraag of we tankdivisies moeten verplaatsen of de gasimport moeten verminderen. Zie onze concrete voorstellen aan het eind van het artikel voor meer.

​​​​​​​3. Accepteer geen onderscheid tussen ‘goede’ en ‘slechte’ ballingen

Laten we duidelijk zijn: de opvang van Syrische vluchtelingen in Europa was vaak gastvrijer dan de opvang van vluchtelingen uit bijvoorbeeld Afrika ten zuiden van de Sahara, ook al was die niet ideaal. Beelden van zwarte vluchtelingen die aan de grens tussen Oekraïne en Polen worden geweigerd en commentaren in de media waarin de komst van Oekraïense vluchtelingen van ‘hoge kwaliteit’ wordt bevoorrecht boven Syrische barbaren, zijn het bewijs van een steeds ongeremder Europees racisme. We verdedigen een onvoorwaardelijk welkom voor Oekraïners die de gruwelen van de oorlog ontvluchten, maar we weigeren elke hiërarchie tussen vluchtelingen.

​​​​​​​4. Wees op uw hoede voor de media

Hoewel ze, net als in Syrië, pretenderen een humanistische en progressieve agenda aan te hangen, beperken de meeste van deze media zich tot een slachtofferrol en een depolitiserend beeld van de Oekraïners ter plaatse en in ballingschap. Ze krijgen alleen de gelegenheid om te praten over individuele gevallen, mensen die vluchten, angst voor bommen, enzovoort. Dat verhindert de kijkers om de Oekraïners te begrijpen als volwaardige politieke actoren die in staat zijn hun mening te geven of een politieke analyse te maken van de situatie in hun eigen land. Bovendien hebben dergelijke media de neiging een ruw pro-westers standpunt uit te dragen zonder nuance, historische diepgang of onderzoek naar de drijvende belangen van westerse regeringen, die worden voorgesteld als verdedigers van goedheid, vrijheid en een geïdealiseerde liberale democratie.

​​​​​​​5. Stel de westerse landen niet voor als de as van het goede

Ook al vallen ze Oekraïne niet rechtstreeks binnen, laten we niet naïef zijn over de NAVO en de westerse landen. We moeten weigeren hen voor te stellen als de verdedigers van de ‘vrije wereld’. Vergeet niet dat het Westen zijn macht heeft gebouwd op kolonialisme, imperialisme, onderdrukking en de plundering van de rijkdommen van honderden volkeren over de hele wereld – en het zet al deze processen nu nog steeds voort.

Om alleen over de 21e eeuw te spreken: we mogen de rampen niet vergeten die zijn veroorzaakt door de invasies in Irak en Afghanistan. Meer recent, tijdens de Arabische revoluties van 2011, was het Westen, in plaats van de democratische en progressieve stromingen te steunen, vooral begaan met het behoud van zijn overheersing en zijn economische belangen. Tegelijkertijd blijft het wapens verkopen aan en bevoorrechte betrekkingen onderhouden met Arabische dictaturen en monarchieën in de Golf. Met zijn interventie in Libië voegde Frankrijk de schandelijke leugen toe van een oorlog om economische redenen, vermomd als een poging om de strijd voor democratie te steunen.

Naast deze internationale rol blijft de situatie in deze landen verslechteren doordat autoritarisme, controle, ongelijkheid en vooral racisme blijven toenemen.

Als we nu geloven dat het regime van Poetin een grotere bedreiging vormt voor het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren, dan is dat niet omdat de westerse landen plotseling ‘aardig’ zijn geworden, maar omdat de westerse machten niet meer over evenveel middelen beschikken om hun overheersing en hegemonie te handhaven. En we blijven deze hypothese wantrouwen – want als Poetin door de westerse landen wordt verslagen, zal dat ertoe bijdragen dat zij meer macht krijgen.

Daarom adviseren we de Oekraïners niet te rekenen op de ‘internationale gemeenschap’ of de Verenigde Naties – die, net als in Syrië, schitteren door hypocrisie en de neiging hebben de mensen in hersenschimmen te doen geloven.

​​​​​​​6. Bestrijd alle imperialismen!

‘Kampisme’ is het woord dat we gebruiken om een doctrine uit een ander tijdperk te beschrijven. Tijdens de Koude Oorlog waren de aanhangers van dit dogma van mening dat het belangrijkste was om de USSR koste wat kost te steunen tegen kapitalistische en imperialistische staten. Deze doctrine blijft nu bestaan in het deel van radicaal links dat het Rusland van Poetin steunt bij de invasie in Oekraïne of anders de aan de gang zijnde oorlog relativeert. Net als in Syrië gebruiken ze het voorwendsel dat de Russische of Syrische regimes de belichaming zijn van de strijd tegen het westerse en Atlantische – dat wil zeggen pro-NAVO – imperialisme. Helaas weigert dit manicheïstische anti-imperialisme, dat louter abstract is, het imperialisme te zien in welke andere actor dan het Westen ook.

Het is echter noodzakelijk te erkennen wat de Russische, Chinese en zelfs Iraanse regimes nu al jaren aan het doen zijn. Ze hebben hun politieke en economische overheersing in bepaalde gebieden uitgebreid door de plaatselijke bevolking haar zelfbeschikkingsrecht te ontnemen. Laat de kampisten het woord gebruiken dat ze willen om dit te omschrijven, als de term ‘imperialisme’ hen ontoereikend lijkt, maar we zullen nooit een excuus aanvaarden voor het toebrengen van geweld en overheersing aan bevolkingsgroepen in naam van pseudo-theoretische precisie.

Erger nog, dit standpunt zet dit ‘links’ ertoe aan de propaganda van deze regimes zo door te drukken dat ze goed gedocumenteerde wreedheden ontkennen. Ze spreken van een ‘staatsgreep’ wanneer ze de opstand van Maidan beschrijven of ontkennen de oorlogsmisdaden van het Russische leger in Syrië. Dit links gaat zelfs zo ver dat het het gebruik van sarin-gas door het Assad-regime ontkent, waarbij het gebruik maakt van een (vaak begrijpelijk) wantrouwen tegenover de mainstream media om deze leugens te verspreiden.

Het is een verachtelijke en onverantwoordelijke houding, gezien het feit dat de opkomst van samenzweringstheorieën nooit een emancipatoir standpunt begunstigt, maar eerder extreemrechts en racisme. In het geval van de oorlog in Oekraïne zijn deze imbeciele anti-imperialisten, van wie sommigen niettemin beweren anti-fascistisch te zijn, de indirecte bondgenoten van een groot deel van extreemrechts.

In Syrië, aangevuurd door supremacistische fantasieën en dromen van een kruistocht tegen de islam, verdedigde extreemrechts Poetin en het Syrische regime al voor hun vermeende acties tegen het jihadisme – zonder ooit de verantwoordelijkheid te begrijpen die het Assad-regime had voor de opkomst van jihadisten in Syrië.

​​​​​​​7. Stel Oekraïne en Rusland niet in gelijke mate verantwoordelijk

In Oekraïne is de identiteit van de aanvaller bij iedereen bekend. Het offensief van Poetin is in zekere zin een antwoord op de druk van de NAVO, maar het is vooral de voortzetting van een imperiaal en contrarevolutionair offensief. Na de Krim te zijn binnengevallen, na de opstanden in Syrië (2015-2022), Belarus (2020) en Kazachstan (2022) te hebben helpen neerslaan, duldt Vladimir Poetin de wind van protest – zoals die tot uiting kwam in de omverwerping van de pro-Russische president in de Maidan-opstand – niet langer in de landen onder zijn invloed. Hij wil elk emancipatoir verlangen dat zijn macht zou kunnen verzwakken, de kop indrukken.

Ook in Syrië bestaat er geen twijfel over wie rechtstreeks verantwoordelijk is voor de oorlog. Het Syrische regime van Bashar al-Assad heeft er eenzijdig voor gekozen een oorlog tegen de bevolking te beginnen door de politie opdracht te geven de demonstranten vanaf de eerste dagen van het protest neer te schieten, op te sluiten en te martelen. We zouden het op prijs stellen als degenen die vrijheid en gelijkheid verdedigen eensgezind stelling zouden nemen tegen dergelijke dictators die oorlogen tegen de bevolking voeren. We zouden het op prijs stellen als dat al het geval was geweest met betrekking tot Syrië.

We begrijpen en onderschrijven de oproep om de oorlog te beëindigen, maar dringen erop aan dat we dat doen zonder enige dubbelzinnigheid over de identiteit van de agressor. Noch in Oekraïne, noch in Syrië, noch waar ook ter wereld kan het gewone mensen worden verweten dat ze de wapens opnemen om te proberen hun eigen leven en dat van hun familie te verdedigen.

Meer in het algemeen raden we mensen die niet weten wat een dictatuur is (ook al worden westerse landen steeds openlijker autoritair) of wat het is om gebombardeerd te worden, aan zich te onthouden van het vertellen aan Oekraïners – zoals sommigen al aan Syriërs of Hongkongers hebben verteld – dat ze niet om hulp van het Westen moeten vragen of dat ze geen liberale of representatieve democratie als politiek minimumsysteem willen. Veel van deze mensen zijn zich al bewust van de onvolkomenheden van deze politieke systemen – maar hun prioriteit is niet het handhaven van een onberispelijke politieke positie, maar veeleer het overleven van de bomaanslagen van de volgende dag, of het niet terechtkomen in een land waar een onzorgvuldig woord je twintig jaar gevangenisstraf kan opleveren. Het vasthouden aan een dergelijk puristisch discours getuigt van een vastbeslotenheid om de eigen theoretische analyse op te leggen aan een context die niet de eigen is. Dat wijst op een echte vervreemding van de werkelijkheid en een heel westers soort voorrecht.

Laten we in plaats daarvan luisteren naar de woorden van Oekraïense kameraden die, in navolging van Michail Bakoenin, zeiden: ‘We zijn er vast van overtuigd dat de meest onvolmaakte republiek duizend keer beter is dan de meest verlichte monarchie’.

​​​​​​​8. Begrijp dat de Oekraïense samenleving, net als in Syrië en Frankrijk, doorkruist wordt door verschillende stromingen

We zijn bekend met de procedure waarbij een heerser een ernstige bedreiging aanwijst om potentiële aanhangers af te schrikken. Dit omvat de retoriek over ‘islamitisch terrorisme’ die Bashar al-Assad vanaf de eerste dagen van de revolutie in Syrië gebruikte; en zoals nu, het ‘nazisme’ en ‘ultranationalisme’ waarmee Poetin en zijn bondgenoten hun invasie in Oekraïne hebben gerechtvaardigd.

Enerzijds erkennen we dat deze propaganda opzettelijk wordt overdreven en dat we ze niet zonder meer mogen legitimeren, anderzijds moedigt onze ervaring in Syrië ons aan de reactionaire stromingen binnen de volksbewegingen niet te onderschatten.

In Oekraïne hebben Oekraïense nationalisten, waaronder fascisten, een belangrijke rol gespeeld in de Maidan-protesten en de daaropvolgende oorlog tegen Rusland. Bovendien profiteerden ze, net als het Azov Bataljon, van deze ervaring en werden ze een legitiem onderdeel van het reguliere leger van Oekraïne. Dat betekent echter niet dat de meerderheid van de Oekraïense samenleving ultranationalistisch of fascistisch is. Extreemrechts haalde bij de laatste verkiezingen slechts 4% van de stemmen; de Oekraïense, Joodse en Russischtalige president werd met 73% verkozen.

In de opstand in Syrië begonnen de jihadisten als marginale actoren, maar ze werden steeds belangrijker, mede dankzij de steun van buitenaf, waardoor ze zich militair konden opdringen ten nadele van de burgerbeweging en de meest progressieve deelnemers. Overal vormt extreemrechts een bedreiging voor de uitbreiding van democratieën en sociale revoluties; dat is vandaag de dag zonder enige twijfel het geval in Frankrijk. In Frankrijk heeft ditzelfde extreemrechts geprobeerd zich op te dringen tijdens de Gele Hesjes-beweging. Als extreemrechts toen werd verslagen, dan gebeurde dat door de aanwezigheid van egalitaire standpunten en de vastberadenheid van antiautoritaire en antifascistische activisten en niet door leuterpraat van experts.

Let wel: het verdedigen van het volksverzet (zowel in Oekraïne als in Rusland) tegen de Russische invasie komt niet neer op naïef zijn over het politieke regime dat uit Maidan is voortgekomen. Je kan niet zeggen dat de val van Janoekovitsj heeft geleid tot een echte uitbreiding van de directe democratie of de ontwikkeling van de egalitaire samenleving die we wensen voor Syrië, Rusland, Frankrijk en overal ter wereld. Met een uitdrukking die ons welbekend is, noemen sommige Oekraïense activisten de post-Maidan een ‘gestolen revolutie’. Het Oekraïense regime kende niet alleen een belangrijke plaats toe aan de ultranationalisten, maar werd ook heropgericht door oligarchen en anderen die hun eigen economische en politieke belangen wilden verdedigen en een kapitalistisch en neoliberaal model van ongelijkheid wilden uitbreiden. Hoewel onze kennis over dit onderwerp beperkt blijft, kunnen we moeilijk geloven dat het Oekraïense regime geen verantwoordelijkheid draagt voor het oplopen van de spanningen met de separatistische regio’s in Donbas.

In Syrië hebben de revolutionairen die ter plaatse actief zijn, het volste recht om de keuzes van de politieke oppositie die zich in Istanboel bevindt, fel te bekritiseren. We betreuren nog steeds hun keuze om geen rekening te houden met de legitieme aanspraken van minderheden zoals de Koerden.

Een neoliberaal regime en fascistische elementen zijn ingrediënten die in alle westerse democratieën voorkomen. Hoewel deze tegenstanders van de emancipatie niet mogen worden onderschat, is dit geen reden om geen voorstander te zijn van volksverzet tegen een invasie. Integendeel, zoals we wensen dat anderen hadden gedaan tijdens de Syrische revolutie, roepen we u op om de meest progressieve zelfgeorganiseerde stromingen binnen het verzet te steunen.

​​​​​​​9. Steun het volksverzet in Oekraïne en Rusland

Zoals de Arabische revoluties, de Gele Hesjes en de Maidan hebben laten zien, zullen de opstanden van de 21e eeuw niet ideologisch ‘zuiver’ zijn. Hoewel we begrijpen dat het comfortabeler en stimulerend is om je te identificeren met machtige (en zegevierende) actoren, mogen we onze fundamentele beginselen niet verraden. We nodigen radicaal links uit om hun oude conceptuele bril af te zetten en hun theoretische standpunten te confronteren met de realiteit. Deze standpunten moeten aan de realiteit worden aangepast, niet andersom.

Het is om deze redenen dat we in Oekraïne de mensen oproepen om voorrang te geven aan het steunen van initiatieven die van de basis komen: de zelfverdedigings- en zelforganisatie-initiatieven die momenteel bloeien. Men kan ontdekken dat mensen die zichzelf organiseren vaak radicale opvattingen over democratie en sociale rechtvaardigheid kunnen verdedigen, zelfs als ze zichzelf niet ‘links’ of ‘progressief’ noemen.

Zoals veel Russische activisten hebben gezegd, geloven we ook dat een volksopstand in Rusland zou kunnen helpen om de oorlog te beëindigen, net als in 1905 en 1917. Als we de omvang van de onderdrukking in Rusland sinds het begin van de oorlog in ogenschouw nemen – meer dan tienduizend demonstranten zijn gevangen genomen, de media worden gecensureerd, sociale netwerken en misschien binnenkort ook het internet worden geblokkeerd – dan is het onmogelijk niet te hopen dat een revolutie tot de val van het regime zou kunnen leiden. Dat zou voor eens en voor altijd een einde maken aan de misdaden van Poetin in Rusland, Oekraïne, Syrië en elders.

Dat is ook het geval voor Syrië, waar, na de internationalisering van het conflict, de opstanden van de Iraanse, Russische of Libanese volkeren, in plaats van hen te verafschuwen, ons opnieuw zouden kunnen doen geloven in de mogelijkheid dat Bashar al-Assad ook zal vallen.

We willen ook radicale omwentelingen en radicale uitbreidingen van democratie, rechtvaardigheid en gelijkheid zien in de Verenigde Staten, Frankrijk en elk ander land dat zijn macht baseert op de onderdrukking van andere volkeren of een deel van zijn eigen bevolking.

​​​​​​​10. Bouw van onderop aan een nieuw internationalisme

Hoewel we radicaal gekant zijn tegen alle imperialismen en alle moderne vormen van fascisme, geloven we dat we ons niet kunnen beperken tot anti-imperialistische of anti-fascistische houdingen alleen. Ook al dienen ze om vele situaties te verklaren, ze lopen ook het risico de revolutionaire strijd te beperken tot een negatieve visie, haar te reduceren tot reactiviteit, tot permanent verzet zonder een weg vooruit.

We menen dat het van essentieel belang blijft een positief en constructief voorstel te doen, zoals het internationalisme. Dat betekent dat opstanden en strijd voor gelijkheid over de hele wereld met elkaar verbonden moeten worden.

Naast de NAVO en Poetin bestaat er nog een derde optie: het internationalisme van onderop. Een revolutionair internationalisme moet mensen overal oproepen om het volksverzet in Oekraïne te verdedigen, net zoals het hen moet oproepen om de Syrische lokale raden, de verzetscomités in Soedan, de territoriale vergaderingen in Chili, de rotondes van de Gele Hesjes en de Palestijnse intifada te steunen.

Natuurlijk leven we in de schaduw van een arbeidersinternationalisme – gesteund door staten, partijen, vakbonden en grote organisaties – dat gewicht in de schaal kon leggen bij internationale conflicten in Spanje in 1936 en later in Vietnam en Palestina in de jaren ’60 en ’70.

Nu ontbreekt het overal ter wereld – van Syrië tot Frankrijk, van Oekraïne tot de Verenigde Staten – aan grootschalige emancipatorische krachten met een substantiële materiële basis. Terwijl we hopen op de opkomst, zoals in Chili lijkt te gebeuren, van nieuwe revolutionaire organisaties gebaseerd op lokale zelf-georganiseerde initiatieven, verdedigen we een internationalisme dat volksopstanden steunt en alle bannelingen verwelkomt. Ook in dit streven bereiden we de weg voor van een werkelijke terugkeer naar het internationalisme, dat, naar we hopen, op een dag weer een alternatieve weg zal vertegenwoordigen die zich onderscheidt van de modellen van de westerse kapitalistische democratieën en het kapitalistische autoritarisme, of dat nu het Russische of het Chinese is.

Een dergelijke opvatting van wat we in Syrië aan het doen waren, zou de revolutie zeker geholpen hebben om een democratische en egalitaire kleur te behouden. Wie weet zou het zelfs hebben bijgedragen tot het behalen van onze overwinning. Daarom zijn we internationalisten, niet alleen als een kwestie van ethisch principe, maar ook als een gevolg van revolutionaire strategie. Daarom verdedigen we de noodzaak om banden en allianties te smeden tussen zelf-georganiseerde krachten die werken voor de emancipatie van allen zonder onderscheid.

Dit noemen we internationalisme van onderop, het internationalisme van de volkeren.

​​​​​​​Voorgestelde standpunten over de Russische invasie in Oekraïne

– Geef volledige steun aan het Oekraïense volksverzet tegen de Russische invasie.

– Geef voorrang aan steun voor zelfgeorganiseerde groepen die emancipatorische standpunten verdedigen in Oekraïne, door middel van donaties, humanitaire hulp en het bekendmaken van hun eisen.

– Steun progressieve anti-oorlogs- en anti-regime krachten in Rusland en maak hun standpunten bekend.

– Huisvest Oekraïense bannelingen en organiseer evenementen en infrastructuur om hun stem te laten horen.

– Bestrijd alle pro-Poetin discours, vooral aan de linkerzijde. De oorlog in Oekraïne biedt een cruciale kans om een definitief einde te maken aan kampisme en giftige mannelijkheid.

– Bestrijd het pro-NAVO discours op basis van ideologie.

– Weiger steun aan diegenen in Oekraïne en elders die een ultranationalistisch, xenofoob en racistisch beleid verdedigen.

– Blijvende kritiek op en wantrouwen jegens de acties van de NAVO in Oekraïne en elders.

– Het handhaven van de druk op regeringen via demonstraties, directe actie, spandoeken, fora, petities en andere middelen om de eisen van zelfgeorganiseerde actoren ter plaatse af te dwingen.

Helaas is dit niet veel, maar het is alles wat we kunnen bieden zolang er hier of elders geen autonome kracht is die strijdt voor gelijkheid en emancipatie en die in staat is economische, politieke of militaire steun te verlenen.

We hopen van harte dat deze standpunten deze keer de doorslag zullen geven. Als dat gebeurt, zullen we heel gelukkig zijn, maar we zullen nooit vergeten dat dit voor Syrië verre van het geval was en dat het dat land duur is komen te staan.

​​​​​​​Over de vlag van de Syrische Revolutie

Hoewel het waar is dat de vlag van de Syrische Revolutie ook wordt gedragen door milities die de revolutie hebben verraden door zich aan te sluiten bij de Turkse regering tijdens haar bezetting van Noord-Syrië en andere gebieden, vertegenwoordigt dit symbool – gezien op de foto’s van Kafranbel  – voor de auteurs van deze tekst nog steeds de opstand van 2011. Het was de vlag van Syrië toen het zich onafhankelijk verklaarde van Frankrijk. De huidige ‘officiële’ vlag (met twee sterren) symboliseert daarentegen de overheersing van de Ba’ath partij en een nieuwe kolonisatie van Syrië door de al-Assad familie.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Crimethinc. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.