Op 12 mei overleed Michel Piccoli (1925-2020), Frans acteur en filmregisseur. Hij was ook steun en toeverlaat van uiterst links. De Franse trotskist Alain Krivine vermeldt hem in zijn memoires. Ik vertaal het citaat als herinnering aan Piccoli, en ook wel omdat het duidelijk maakt hoe heftig de periode was die op het evenement volgde dat we als Mei 68 kennen.

We schrijven 1973. De Franse trotskisten slaan een bijeenkomst van fascisten uiteen en de Ligue Communiste wordt buiten de wet gesteld:

“De Liga was vertrokken voor een tweede ronde van “onwettelijkheid”. Zijn belangrijkste verantwoordelijken, min of meer gezocht door de politie, maakten weer gebruik van adresboekjes om vrienden te zoeken die bereid waren hen te herbergen. Daniel Bensaïd en Henri Weber waren bij Marguerite Duras beland, ik werd verwelkomd bij Lucienne Hamon, later bij Michel Piccoli en Juliette Gréco, in de rue de Verneuil. Ik had Michel Piccoli ontmoet op bijeenkomsten georganiseerd door Michel Rotman, een van onze leiders, die met het artistieke milieu vertrouwd was.

Het contact was gemakkelijk gelegd, want Piccoli was nieuwsgierig in alles. Net als Sartre en vele anderen in de jaren zeventig wilde hij zich meer engageren en hij stelde zich zelfs vragen over zijn beroep. In tegenstelling tot wat de mao’s met de kunstenaars deden die ze beïnvloedden, hadden wij hem afgeraden om “naar de fabriekspoorten” te gaan. Elkeen moest in staat zijn om vanuit zijn eigen vaardigheden een positieve rol te vervullen. Hij kwam ons opzoeken in het bistro in de Guéménéesteeg. We dronken een glas, achteraan in de gelagzaal, voor het oog van waard en klanten die versteld stonden van het gezelschap waarin ze toefden.

Zonder dat hij uiteraard al onze standpunten deelde, had Michel Piccoli drie jaar later nog eens de gelegenheid om ons een dienst te bewijzen. De Liga wilde een lening afsluiten om een rotatiepers te kopen, wat ons zou toelaten het dagblad Rouge quotidien uit te brengen. Ondanks de waarschuwingen van zijn bankier stelde hij zich garant voor de lening en hij bracht als aanbetaling een studio in die hij in de rue Monsieur-le-Prince bezat. Zijn vertrouwen en zijn vrijgevigheid maakten de geboorte van de drukkerij Rotographie mogelijk, die nog altijd actief is.”

Hier past een liedtekst bij, vind ik.

“Those were the days my friend

We thought they’d never end

We’d sing and dance forever and a day

We’d live the life we choose

We’d fight and never lose

For we were young and sure to have our way”

(Uit Mary Hopkin, Those Were The Days)

Alain Krivine, Ca te passera avec l’âge. Flammarion. 2006. ISBN 978-2-0806-8340-3. pagina 142.

Foto: Michel Piccoli protesteert samen met Catherine Deneuve en Yves Montand bij de Argentijnse ambassade in 1980.