Jeremy Corbyn moedigde mensen aan om op zaterdag 31 augustus de straat op te gaan om te protesteren tegen de poging van Boris Johnson om het parlement te sluiten. Een enorme menigte vulde Whitehall waardoor Downing Street geblokkeerd werd. Mensen demonstreerden luidkeels tegen wat algemeen wordt gezien als een staatsgreep door extreemrechts in de Tory Party.

Corbyn was bij een andere manifestatie in Glasgow, maar de leiding van Labour werd vertegenwoordigd door Dawn Butler, Diane Abbott en John McDonnell. De manifestatie in Londen werd gedomineerd door pro-remain en pro-Corbyn-aanhangers. Dit voelde als de dag dat Labour zich zowel aan het hoofd van de anti-Brexitbeweging op straat plaatste als haar aanhangers enthousiasmeerde voor wat een hevige verkiezingsstrijd zal worden.

In verschillende steden vonden demonstraties plaats, waaronder Windsor, Bournemouth en Clitheroe, die meestal niet voorkomen op de lijst van radicale politieke activiteiten. Een nationale protestbeweging was geboren.

De televisieverslaggeving van de gebeurtenissen pendelde  heen en weer tussen de demonstraties in Groot-Brittannië en de inspirerende, steeds strijdbaardere  protesten in Hongkong. Het was een goede vergelijking. In beide gevallen gingen mensen de straat op om hun rechten te verdedigen tegen regeringen die zij als corrupt en antidemocratisch beschouwen. En net zoals de protesten in Hongkong heviger zijn geworden, staan ook de Britse bijeenkomsten in een hogere versnelling. In Londen werden de oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid, directe actie en dagelijkse protesten met luid gejuich ontvangen.

Michael Chessum, een van de organisatoren van de demonstratie zei tegen de menigte ‘we zijn hier om hem (Johnson) te dwingen zich terug te trekken. Dat betekent burgerlijke ongehoorzaamheid en de bereidheid om zaken te verstoren.’

Een voorproefje van de dingen die komen gaan, was een semi-spontane omvorming van de manifestatie in een geïmproviseerde demonstratie door het centrum van Londen. Extinction Rebellion heeft dit soort dingen gedaan, maar het is een nieuwe tactiek voor de Labour- en anti-Brexit-activisten. De mensen begrijpen dat de situatie om nieuwe methoden vraagt.

Siân Berry sprak voor de Groene Partij. Gezien het feit dat de slogans op het spandoek achter de sprekers ‘strijd voor democratie, het verdedigen van migranten en het stoppen van de staatsgreep’ waren, was het geen verrassing dat figuren als Anna Soubry en Chuka Umunna (weglopers uit respectievelijk de Tory Party en Labour, die samen met anderen nu The Independent Group vormen) er niet bij waren.

Dit was het soort politiek dat ze gewoon niet begrijpen. Als ze organisatoren als Alena Ivanova van Another Europe is Possible horen zeggen dat we ons moeten organiseren om de vrijheid van verkeer van personen te verdedigen en de straat op moeten gaan ter verdediging van migranten of als een Londense demonstratie Bella Ciao begint te zingen, weten ze dat ze daar niet thuis horen.

Dus, hoewel we hen bedanken voor hun werk om de Tory Party te scheuren, weten we dat we ze niet nodig hebben. Zaterdag 31 augustus was het moment dat de arbeidersbeweging op straat begon te reageren op de staatsgreep van Johnson. Het heeft hem ook laten zien dat hij veel kwetsbaarder is dan hij bij verkiezingen denkt te zijn. Het belangrijkste is nu om het tempo van de acties in Engeland, Schotland en Wales er in te houden om een constitutionele crisis uit te buiten die de onderliggende zwakte van de Brexiteers aan het licht heeft gebracht.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Socialist Resistance. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.