Eind februari vond er een pogrom plaats in Huwara, in het noorden van de bezette Westelijke Jordaanoever. Van tevoren werden in Israëlische nederzettingen flyers verspreid onder kolonisten die opriepen tot ‘wraak’ voor een moord op twee van hen door een Palestijnse man.

Bussen vol met Israëlische extremisten werden zonder probleem door de checkpoints gelaten die bedoeld zijn om de Palestijnse bevolking te controleren. Honderden Israëlische soldaten waren aanwezig en keken toe. Slechts twee kolonisten werden gearresteerd. ‘De pogrom werd uitgevoerd door honderden kolonisten, het Israëlische leger faciliteerde het en het werd aangejaagd door leden van de nieuwe regering’, aldus B’tselem, een Israëlische mensenrechtenorganisatie. Huizen en auto’s werden in brand gestoken, soms met de bewoners er nog in. Tenminste één persoon werd door de kolonisten doodgeschoten.

De pogrom is een logisch gevolg van de beëdiging van de meest rechtse regering ooit in januari. De nieuwe regering, onder leiding van Netanyahu en zijn Likoed-partij in samenwerking met voornamelijk religieuze rechtsextremistische partijen als Shas en de Religieuze Zionistische Partij, is in feite gekozen om de koloniale nederzettingen in de bezette gebieden te legaliseren. Kolonialisme kan niet zonder geweld. Er zijn heel veel wetten en militairen die de settlers beschermen, maar nauwelijks die datzelfde voor de Palestijnen doen.

De nieuwe parlementsvoorzitter Fogel, een kolonist, reageerde als volgt: ‘Een afgesloten, uitgebrand Huwara, dat is wat ik wil zien. Dat is de enige manier om af te schrikken. Na een moord als die van gisteren hebben we brandende dorpen nodig, als het Israëlische leger niet reageert.’

Israël is op een koloniale manier gevestigd door precies dit soort geweld. In 1948 verjoegen zionistische milities enorme aantallen Palestijnen met veel geweld van hun land en uit hun huizen. Sindsdien worden steeds meer gebieden geannexeerd, en worden steeds meer nederzettingen gesticht op land dat in naam nog steeds Palestijns is. Het Israëlische leger is de beschermer van deze nederzettingen en maakt zich voortdurend schuldig aan pesterijen en geweld jegens de Palestijnen. De enige weg vooruit lijkt voor Israël een gewelddadige vlucht naar voren te zijn. De pogrom in Huwara is dan ook een logisch gevolg van de vestigingskoloniale politiek van Israël, dat zich richt op de etnische zuivering van heel historisch Palestina. Dit laat zich alleen door racisme en ontmenselijking rechtvaardigen.

Tegelijkertijd vinden er grote demonstraties plaats in de zionistische entiteit zelf. Honderdduizenden Israëli’s gaan de straat op tegen een wet die de juridische controle op de regering moet beteugelen. Dit lijkt alsof de demonstranten de ‘democratie’ willen verdedigen, maar de soldaten en piloten die zich aansluiten bij de protesten blijven nog steeds trots op hun oorlogsmisdaden. Ze willen dat alleen doen in een ‘democratisch’ kader.

Palestijnen sluiten zich nauwelijks aan bij deze protesten, ook al omdat het voeren van de Palestijnse vlag binnen de officiële grenzen van Israël verboden is. De protesten gaan daarmee eigenlijk om hoe en wie de onderdrukking van de Palestijnen mag of kan organiseren. Voor de Palestijnen zelf zijn deze protesten geen stap vooruit in hun bevrijding.