Er zijn voorspellingen waarvan je hoopt dat ze niet uitkomen. Wat we een week geleden op deze pagina’s voorspelden (De Al-Aqsa vloed dreigt Gaza weg te vagen, Al-Quds al-Arabi, 10 oktober 2023) op de vierde dag van de nieuwe Gaza-oorlog, is zo’n geval. Dit is wat we voorzagen:

“Sinds de oprichting van de staat Israël droomt zionistisch rechts ervan om de Nakba van 1948 te voltooien met een nieuwe massale verdrijving van Palestijnen uit heel Palestina tussen de zee en de rivier [de Jordaan], inclusief de Gazastrook. Het lijdt geen twijfel dat ze wat er afgelopen zaterdag gebeurde nu zien als een schok die hen in staat zal stellen om de rest van de zionistische samenleving achter zich aan te slepen om hun droom eerst in de Gazastrook uit te voeren, terwijl ze wachten op de gelegenheid om het op de Westelijke Jordaanoever uit te voeren. De ernst van wat Israël afgelopen zaterdag overkwam, kan de afschrikwekkende rol van het gijzelen door Hamas verminderen, in tegenstelling tot wat er gebeurde in eerdere confrontatierondes tussen de beweging en de zionistische staat. Het is zeer waarschijnlijk dat de laatste deze keer niet tevreden zal zijn met minder dan een vernietiging van de Gazastrook in een mate die alles overtreft wat we tot nu toe hebben gezien, om het opnieuw te bezetten tegen de laagst mogelijke Israëlische menselijke kosten en de verplaatsing van de meeste inwoners naar Egyptisch grondgebied uit te lokken, dit alles onder het voorwendsel van het volledig uitroeien van Hamas. Het valt daarom te vrezen dat de ‘Al-Aqsa Vloed’ uiteindelijk de hele Gazastrook zal wegvagen, net zoals de natuurlijke overstroming een maand geleden de Libische stad Derna wegvaagde, maar dan op veel grotere schaal.”

Helaas is het schouwspel van de verwoesting van Gaza al groter dan dat van wat de natuurlijke overstroming in Derna wegvaagde. Wat nog ernstiger is dan de verwoesting van gebouwen, is dat het nieuwe bloedbad dat het zionistische bezettingsleger is begonnen uit te voeren in Gaza, in omvang al de eerdere grote bloedbaden die het volk van Palestina hebben getroffen heeft overtroffen, terwijl de Israëlische agressie nog aan het begin staat en het aantal ontheemden in de Gazastrook nu al groter is dan het aantal mensen dat werd verdreven tijdens de Nakba van 1948. Het zionistische leger vernietigt de Gazastrook werkelijk in een mate die alles overtreft wat we tot nu toe hebben gezien.

Dat komt omdat het een leger is dat erop gebrand is om de menselijke verliezen laag te houden, wat de poging om Beiroet binnen te vallen in augustus 1982 verijdelde. Ariel Sharon gaf zijn troepen toen het bevel om de belegerde Libanese hoofdstad te bestormen en ze werden gedwongen om de operatie te stoppen nadat ze zich realiseerden dat ze zware verliezen zouden lijden vanwege de moeilijkheid om door te dringen in de bebouwde gebieden, waar het voor verzetsstrijders makkelijk is om zich te verbergen en de vijand te verrassen. De les werd bevestigd toen het zionistische leger in 2009 een grondaanval op Gaza uitvoerde. Het Zionistische leger was daarom niet van plan om deze ervaring te herhalen. In plaats daarvan gebruikt het zijn overweldigende superioriteit in destructieve kracht om bebouwde gebieden plat te gooien als opmaat voor de bestorming ervan.

Vernietiging op een vergelijkbare schaal was niet mogelijk in Beiroet 1982, noch in Gaza 2009 door het ontbreken van gunstige politieke omstandigheden (in 1982 stond Israël onder grote internationale druk en was de samenleving diep verdeeld over de invasie van Libanon onder leiding van het duo Menachem Begin en Ariel Sharon). Nu bood de ‘Al-Aqsa Vloed’ operatie ‒ die moordaanslagen omvatte op ongewapende mannen en vrouwen in aantallen die alles overtroffen wat Israël ooit eerder had gekend, aanslagen die tot het uiterste werden uitgebuit door de wereldwijde pro-Israël media ‒ Israël een gouden kans om verder te gaan met de uitvoering van een nieuw hoofdstuk van de Nakba, net zoals de aanvallen van Al-Qaida in 2001 de Amerikaanse regering van George W. Bush een gouden kans boden om het lang gekoesterde plan van haar leden om Irak te bezetten te realiseren (ze stemden ermee in om met Afghanistan te beginnen nadat sommigen van hen erop hadden aangedrongen dat het moeilijk te verkopen zou zijn aan de publieke opinie om met Irak te beginnen).

De massale vernietiging van Gaza beperkt zich deze keer niet tot militaire overwegingen. Het dient een extra doel, namelijk de ontheemding van de bevolking van de Gazastrook. We zijn gewend geraakt aan het excuus van het zionistische leger dat het burgers heeft gewaarschuwd en dat Hamas verantwoordelijk is voor hun dood omdat het midden in bebouwde, dichtbevolkte gebieden is gevestigd (alsof het mogelijk zou zijn voor Hamas om buiten deze plaatsen gevestigd te zijn zonder onmiddellijk te worden vernietigd door Israëlische bombardementen!) Echter, deze keer is de oproep aan de mensen om te vluchten niet zoals in eerdere ronden van agressie tegen de Gazastrook, maar valt eerder transparant in het project om het grootste deel van de bevolking van Gaza te verdrijven, op dezelfde manier als tachtig procent van de Palestijnen die in de door de zionistische staat in 1948 in beslag genomen gebieden woonden, daaruit werden verdreven.

Het voltooien van wat in dat noodlottige jaar werd begonnen, is een droom die extreem-rechts zionisme sinds de Nakba achtervolgt. Dit extreemrechts, waarvan de Likudpartij de legitieme erfgenaam is, verweet David Ben-Gurion en zijn collega’s in de toenmalige mainstream zionistische beweging dat ze een wapenstilstand hadden geaccepteerd voordat ze de bezetting van al het land van Palestina tussen de zee en de rivier hadden voltooid. Het is de moeite waard om te onthouden dat het diezelfde politieke beweging was die het bloedbad van Deir Yassin uitvoerde, de beroemdste van de wreedheden die gepaard gingen met de zionistische overname van Palestina en die de ontheemding van de bevolking veroorzaakten.

Zionistisch extreemrechts bleef vastbesloten om haar project ‘Groot Israël’ te verwezenlijken. Zo kreeg Sharon in 2005 te maken met sterke oppositie binnen Likud toen hij zowel partijleider als Israëlisch premier was en besloot om Gaza te evacueren (‘unilateraal terugtrekkingsplan’) om tegemoet te komen aan de wens van het leger om zich te ontdoen van de last om de Gazastrook van binnenuit te controleren. De prioriteit van Sharon was inderdaad om de controle van Israël over het grootste deel van de Westelijke Jordaanoever te consolideren en deze gebieden bij de eerste politieke gelegenheid formeel te annexeren, terwijl hij Gaza en de gebieden A en B uit het Oslo II-akkoord onder controle van de Palestijnse Autoriteit hield om de Palestijnse zaak te liquideren onder het voorwendsel dat de Palestijnen een eigen entiteit zouden krijgen (onder strikt Israëlisch toezicht).

Benjamin Netanyahu leidde de campagne tegen Sharon binnen Likud en ging zelfs zover dat hij ontslag nam uit het kabinet uit protest tegen de terugtrekking uit Gaza. Sharon verliet Likud al snel om een andere partij op te richten en Netanyahu verving hem aan het roer van de partij, die hij tot op de dag van vandaag leidt. Hij zag in de ‘Al-Aqsa Vloed’ niet alleen een kans om de aandacht van de Israëlische oppositie van hem af te leiden en een zionistische wraakzuchtige eenheid tegen de mensen van Gaza te bereiken, maar ook een gouden kans om de Gazastrook opnieuw te bezetten, terwijl hij deze keer de Gazastrook van de meeste mensen zou ontdoen, net als in de Nakba van 1948. Netanyahu, die minder dan een maand geleden tijdens de Algemene Vergadering van de VN zwaaide met een kaart met daarop ‘Groot Israël’, wil duidelijk het grootste deel van de bevolking van Gaza verplaatsen naar de Sinaï, voorbij de grens met Egypte. Hiervoor hoopt hij dat de Verenigde Staten het Egyptische regime kunnen overtuigen om hen op te nemen.

Aan de andere kant hoopt Washington dat het zionistische leger ‘genoegen zal nemen’ met het uitroeien van Hamas (en de Islamitische Jihad) uit de Gazastrook om vervolgens het bestuur over te dragen aan de Autoriteit van Ramallah, waardoor de Oslo-fictie nieuw leven wordt ingeblazen zonder een permanente verplaatsing die de omvang van het Palestijnse vluchtelingenprobleem zou vergroten. Want wat Netanyahu nastreeft, zou de hele Arabische regio in beroering brengen en de ‘normalisering’ tussen Israël en sommige Arabische regimes tenietdoen, terwijl Washington gelooft dat wat het voorstaat het ‘normaliseringsproces’ vooruit zal helpen. Welke van de twee opties uiteindelijk zal worden bereikt, zal worden bepaald door de snelheid waarmee het zionistische leger vooruitgang kan boeken bij de inname van de Gazastrook in het aangezicht van een internationale druk die zal escaleren naarmate het spektakel van wat er gebeurt met de bevolking van Gaza de scènes van de ‘Al-Aqsa vloed’ zal overschaduwen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op gilbert-achcar.net. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.