De donkerste dagen van aids in West-Europa
Aan het begin van de jaren 1990 nam het aantal hiv-besmettingen en dodelijke slachtoffers van aids razendsnel toe, ook in West-Europa. Tien jaar nadat de ziekte reeds bekend was in de Verenigde Staten was er nog steeds geen behandeling. Van een preventiebeleid was er evenmin sprake, en dit had allemaal maatschappelijke en politieke redenen. Aids woekerde vooral binnen bevolkingsgroepen over wie het beleid niet wilde praten: homoseksuelen, sekswerkers en buitenlanders.
Actievoeren tegen de klok
Deze verworpenen van de samenleving lieten echter van zich horen. De film van scenarist en regisseur Robin Campillo gaat net over Act Up-Paris, een groep jonge activisten die mediatieke directe acties gebruikte om aids in de publieke belangstelling te krijgen en druk te zetten op de ontwikkeling van een behandeling, die ze dringend nodig hadden om zelf in leven te blijven.
Een snelle opeenvolging van dergelijke acties maakt van 120 battements par minute als het ware een actiefilm. Iedere actie heeft tevens een duidelijk doel, waarmee de kijker kennis maakt met de verschillende aspecten van het aids-probleem: de inactie van het Agence française de lutte contre le sida, het wachten met het vrijgeven van vitale onderzoeksresultaten door geneesmiddelenproducent Melton Pharm, middelbare scholen die geen seksuele voorlichting en hiv-preventie doen bij tieners, enz.
Het is tevens een sociologische film over de rol en de praktijk van grassroots-activisme. Het hoofddecor is een aula waar de jongeren van Act Up-Paris hun vergaderingen houden. Deze discussies zijn allesbehalve saai of vervelend: we aanschouwen er zowel de ernst en geestdrift van zieke actievoerders, de politisering van nieuwe leden in het kader van een collectieve werking, als de hevige discussies en meningsverschillen over de te voeren acties. Terwijl de klok voor velen tikt, is een flinke dosis humor niet onbelangrijk om de moed erin te houden.
Een film die je niet mag missen
Het is intussen wel duidelijk dat de film een must-see is voor activisten van sociale bewegingen. Maar er is nog meer: levensechte seks. De film is ook het liefdesverhaal van de ontmoeting tussen Nathan (Arnaud Valois), die zijn eerste stappen zet bij Act Up-Paris, en de radicale en erg zieke Sean (Nahuel Pérez Biscayart). Met intense scènes doorbreken ze de taboe van orale, anale en manuele seks op het witte doek. De film is zo goed dat hij op het filmfestival van Cannes bekroond werd met de Grand Prix.
De film speelt momenteel in zalen in Antwerpen, Brugge, Brussel, Gent en Kortrijk.
